حدود شش سال است که تعدادی شرکت خدمات کشاورزی، پروژه‌ای با عنوان «استقرار کشاورزی پایدار از طریق مشارکت جوامع محلی» در شهرهای مختلف استان‌های آذربایجان غربی و شرقی اجرا می‌کنند. نقشی که این شرکت‌ها به‌عنوان مجریان این پروژه ایفا کرده‌اند، متفاوت بوده است با نوع کاری که کارشناسان و مروجان کشاورزی به صورت متداول انجام داده‌اند. عمدۀ این تفاوت از تقابل رویکرد مشارکتی با پارادایم «انتقال فن‌آوری» نشأت می‌گیرد. نگارندگان این کتاب، افرادی هستند که در طول فعالیت در پروژه کشاورزی پایدار، رویکرد مشارکتی را آموزش دیده‌اند و تلاش کرده‌اند در قالب شرکت‌شان آن را برای تعامل با جامۀ محلی به‌کار ببندند. مجموعۀ دردست، روایت‌هایی شخصی است از اتفاقات این مسیر و امید است بتواند توجه خواننده را به جنبه‌هایی از تسهیلگری فرآیندهای مشارکتی با جوامع کشاورز جلب کند. «ردپایی که می‌ماند» در واقع اشاره به اصولی دارد که برای خود افراد به‌واسطۀ حضورشان در میدان اهمیت یافته و به‌تدریج به شیوۀ عمل‌شان تبدیل شده است.

نوشته‌های کتاب از جنس‌های متفاوتی هستند. بعضی مطالب کمی مفصل‌ترند و با خواندن آن شاید برای خواننده فهم‌هایی یا به‌عبارتی «آهان، آهان»هایی، دربارۀ رویکرد مشارکتی اتفاق بیفتد. یعنی آنچه در میدان برای نویسنده اتفاق افتاد، بستری بود که درکی از این رویکرد پیدا کند و آموخته‌هایی کسب کند.

بعضی دیگر از مطالب هم بیشتر شبیه روایت‌هایی از اتفاقات جالب و شاید غیرمنتظره‌ای هستند که میتوانند دربارۀ شیوۀ کار مشارکتی و اثرات آن برای خواننده «شگفتا»یی ایجاد کنندو درجا یا بعداً به‌عنوان شاهد مثالی برای جنبه‌هایی از رویکرد مشارکتی معنا پیدا کنند.