در دوران دانشجویی برای شناخت فضا، نه به‌سراغ اهالیِ آنجا، بلکه به‌سراغ کالبد آن می‎‌رفتیم و با دیدن خانه‌ها و درخت‌ها، برای خودمان دربارۀ ساکنانش حکم صادر می‎کردیم.

روزهای اول که تقریبا اواسطِ پاییز هم بود، هر دفعه ناامیدتر برمی‌گشتیم و گله می‌کردیم که اصلا کسی در آپادانا نیست که بخواهد با ما صحبت کند.

با وجود اینکه به اندازه بقیۀ گروه‌ها در شهرک سهم دارند و می‌توانند در اداره محله همکاری کنند، کسی به آن‌ها توجهی نمی‌کند؛ «اصلاً نمی‌گذارند ما در شهرک بازی کنیم. ما را مانع طبیعی می‌دانند!»