داستان رویکرد مشارکتی در مؤسسۀ انسانشهر با پروژۀ زباله‌های اراج آغاز شد. پاییز سال 1390 دبیر شورایاری محلۀ اراج طی تماسی تلفنی، مسئلۀ زباله‌های کوچۀ پروین را مطرح کرد و از ما خواست جلساتی با اهالی برای هم‌اندیشی دربارۀ آن برگزار کنیم. مسئلۀ کوچۀ پروین این بود: جای‌جایِ کوچه تبدیل شده بود به محل تجمع زباله. این اتفاقات، همزمان شده بود با اقدامات شهرداری برای مکانیزه‌کردنِ فرایند جمع‌کردن زباله و گذاشتن مخازن بزرگ زباله‌ در کوچه‎ها. به گفتۀ دبیر شورایاری این محله هم مخازن زباله داشتند اما تعدادشان به‌مرور زمان کمتر می‌شد. در خیابان رها می‌شدند یا به‌همراه محتویاتشان سوزانده می‌شدند. انتظاری که از ما داشت، برگزاری یکی‌دو نشست هم‌اندیشی با اهالی دربارۀ مسئلۀ جانمایی سطل زباله‌ها بود. در همان جلسۀ اول متوجه شدیم که ابعاد مسئله بزرگ‌تر از تصور اولیۀ ما بود و برخلاف انتظارمان، طی یکی‌دو جلسه با اهالی به راه‌حل نخواهیم رسید. باید کار را بلندمدت‌تر می‌دیدیم. در این مدت تلاش کردیم نظرات کسانی که موضوع زباله به آن‌ها ربط پیدا می‌کرد به‌عنوان بهره‌مندان اصلی پروژه شنیده شود، فرصت مشارکت داشته باشند و تصمیمی که گرفته می‌شود به ضررشان تمام نشود. همین بود که سعی می‌کردیم تا حد ممکن و از راه‌های مختلف بازیگران درگیر با مسئله را در جریان فرایند قرار دهیم. این شد که خبرنامۀ شمارۀ اول را برای مطلع‌کردن اهالی از اتفاقات جلسۀ اول منتشر کردیم. همچنین در خبرنامه شماره تلفن‌هایمان را نوشتیم تا اگر کسی در جلسات نبوده و نظرش را بیان نکرده، با ما تماس بگیرد و بازخورد دهد. خبرنامه را به تعداد خانوارهای ساکن منتشر کردیم و به دست مدیران ساختمان‌ها رساندیم. نوشتیم که چه کسانی در جلسه حاضر شدند، راجع‌به چه چیزهایی حرف زدیم و نقشۀ تولیدشده توسط اهالی کوچه را هم در آن چاپ کردیم. قرار و مدارهایمان و تاریخ جلسۀ بعدی را نوشتیم.

جزییات فرآیند برنامه‌ریزی و اجرای این پروژه را در پیوست های خبرنامۀ شمارۀ یک، خبرنامۀ شمارۀ دو، خبرنامۀ شمارۀ سه، ویژه نامه کوچه یاسمن و  بولتن پروژۀ «همراهی اهالی کوچۀ پروین برای جانمایی مخازن زباله» می‌توانید بخوانید.